Είναι επιτέλους καιρός να πάψουμε να παρουσιάζουμε στο εκλογικό σώμα πολιτικά προγράμματα που τελικά δεν εφαρμόζονται γιατί οι αγορές αναγκάζουν τις κυβερνήσεις να οδηγούνται σε άλλους δρόμους. Και εντέλει, έχει πάει οριστικά περίπατο η περίφημη «λαϊκή κυριαρχία»;
Για να είμαστε ειλικρινείς, η πολιτική δεν είναι πάντα συνώνυμη της αλήθειας. Όμως, η ισοπέδωση και η αδυναμία έχουν αποχρώσεις. Και εδώ κυρίαρχο ρόλο παίζουν η ικανότητα απόφασης και ελιγμών των πολιτικών μας ώστε η αδυναμία να γίνει πλεονέκτημα ή -στη χειρότερη περίπτωση- να επιφέρει τις λιγότερες δυνατές επιπτώσεις στη ζωή μας.
Είναι σαφές ότι υπάρχει κενό στην πολιτική ζωή του τόπου. Τα κόμματα δεν κερδίζουν πλέον τις καρδιές των ανθρώπων, αφού αποξενώθηκαν απ’ τα οράματα τους.
Επιπλέον, λείπει η υπευθυνότητα για την εμπέδωση πραγματικής συναίνεσης. Ζούμε στον παραλογισμό που ακόμα και όταν κάποιος συμφωνεί με κάτι σωστό τελικά… διαφωνεί γιατί, προφανώς, θεωρεί ότι η συμφωνία ερμηνεύεται ως αδυναμία και παραχώρηση προς την πλευρά του κόμματος που προτείνει. Η «κομματική πειθαρχία» επιβάλλει να μην εκφραστούμε θετικά σε αυτό που είναι αδιαμφισβήτητα σωστό γιατί έτσι «πρέπει», αφού προέρχεται από άλλο χώρο… Προσωπικά μου έχει συμβεί αρκετές φορές -σε διάφορα όργανα που έχω υπηρετήσει- αλλά δεν έχω κάνει ποτέ πίσω.
Έχουμε, λοιπόν, το σθένος και την κουλτούρα να συνεργαστούμε χωρίς ανταλλάγματα, χωρίς καρέκλες ή μήπως αυτή η «συναίνεση» μπαίνει σε πλειστηριασμό για την εξυπηρέτηση προσωπικού συμφέροντος; Η πραγματικότητα μας δείχνει την απάντηση.
Σίγουρα δεν την έχουμε, αλλά πρέπει να την αποκτήσουμε γιατί αυτό περιμένει η κοινωνία. Έννοιες όπως το σωστό, το ηθικό και το δίκαιο πρέπει να κατέβουν από τη σφαίρα της ουτοπίας και του παραδόξου και να γίνουν πραγματικότητα.
Ο όρος «αφήγημα», με την ερμηνεία του ως ένα περίτεχνο κείμενο, δεν καλύπτει κανέναν γιατί παραπέμπει στη λογοτεχνία. Και από εκθέσεις ιδεών έχουμε μπουχτίσει. Αυτό που χρειάζεται ο χώρος μας είναι ένα αποτελεσματικό μοντέλο με στόχο να δημιουργηθεί κάτι πραγματικά καινούργιο που να περιέχει ριζικές μεταβολές και ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις.
Πρέπει, συνεπώς, ν’ απαντήσουμε με λύσεις και όχι με αφηγήματα.
Ποιος, λοιπόν, θα είναι ο τολμηρός που θα τα αλλάξει όλα αυτά; Ποιος θα δώσει αυτή τη μάχη αν όχι ο χώρος που με τις πράξεις του έχει γίνει ταυτόσημος με την Αλλαγή και τον εκσυγχρονισμό;
Το ερώτημα λοιπόν είναι γιατί δεν τολμάμε; «Τις πταίει» για την κρίση ιδεών;
Φταίνε τα πρόσωπα, οι πολιτικές φιλοδοξίες, το ξεπούλημα των στελεχών μας, που η αλήθεια είναι ότι η Δεξιά το κάνει με το γάντι γιατί τους παίρνει ως «αξιόλογους υποτιμημένους και περιθωριοποιημένους από το χώρο τους ανθρώπους». Το κακό είναι πως αυτό είναι αλήθεια. Είναι γεγονός πως χρόνια τώρα κάποιοι «βιδωμένοι» μαθουσάλες κομματάρχες θάβουν στα αζήτητα ικανούς ανθρώπους προκειμένου να μην φανεί η δική τους ανικανότητα. Ο σχολιασμός δικός σας γιατί τα βήματα είναι προκαθορισμένα από την κοινή λογική: πρώτα κάνουμε αυτοκριτική και μετά βελτιωνόμαστε για να ανοίξουμε τα φτερά μας.
Εν κατακλείδι πιστεύω ότι ο χώρος μας έχει και τα στελέχη (αν δεν τα είχε δεν θα προσπαθούσαν, ένθεν και ένθεν, να τα πάρουν με το καλό ή και με απειλές), και τις λύσεις (όχι μόνο τις ιδέες). Αρκεί να ασχοληθεί σοβαρά.
Είχα γράψει κάποτε ότι κάνεις δεν περισσεύει. Ομολογώ ότι έκανα λάθος. Τελικά το σωστό είναι λίγοι και καλοί, γιατί έτσι συντελούνται οι πραγματικές αλλαγές που μας πάνε μπροστά.
Ολυμπία Λόη
Αρχιτέκτονας – μηχανικός, υποψήφια βουλευτής Αχαΐας με το Κίνημα Αλλαγής στις εκλογές του περασμένου Ιουλίου.
