Την προηγούμενη Παρασκευή παρευρέθηκα στην εκδήλωση που διοργάνωσε το Ελληνικό Ίδρυμα Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής πολιτικής (ΕΛΙΑΜΕΠ) θέτοντας το ερώτημα αν μας συμφέρει ή όχι η προσφυγή στη Χάγη. Στην εκδήλωση συμμετείχαν πολιτικοί που χειρίστηκαν τα ελληνοτουρκικά ζητήματα από θέσεις ευθύνης, την τελευταία εικοσαετία.
Ομιλητές ήταν ο Γιώργος Παπανδρέου, η Ντόρα Μπακογιάννη, ο Γιώργος Κατρούγκαλος και ο Χρήστος Ροζάκης.
Δεν με εξέπληξε το γεγονός ότι οι τοποθετήσεις συγκλίνουν σε μεγάλο βαθμό με κοινή αποδοχή των αυτονόητων, δηλαδή ότι πρέπει να επικρατήσει η λογική της ισχύος του Δικαίου, ότι τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής απαιτούν ψυχραιμία και νηφαλιότητα. Είναι, επίσης, δεδομένο ότι θα πρέπει να πάρουμε την πρωτοβουλία έναρξης του διαλόγου με την Τουρκία, αφού οι ραγδαίες εξελίξεις στη Μεσόγειο καθώς και τα μέτωπα που έχει ανοίξει η Τουρκία δεν την φέρνουν και σε τόσο πλεονεκτική θέση. Απεδείχθη για άλλη μια φορά ότι ο διάλογος είναι απαραίτητος για τη διατήρηση της ειρήνης και ότι η εξωτερική πολιτική δεν μπορεί να έχει κομματικά χαρακτηριστικά.
Ο διάλογος, ειδικά με δική μας πρωτοβουλία, δεν είναι αδυναμία αλλά δύναμη και έχουμε πολλά όπλα στην φαρέτρα μας για να τον υποστηρίξουμε.
Αυτό που με προβληματίζει, όπως και τους ομιλητές, είναι η ελαφρότητα με την οποία αντιμετωπίζουν τα θέματα αυτά κάποια ΜΜΕ αλλά και άνθρωποι που ασχολούνται με τα κοινωνικά δίκτυα, αποπροσανατολίζοντας την κοινή γνώμη, χρησιμοποιώντας άκριτα χαρακτηρισμούς που δεν αρμόζουν σε τόσο σοβαρά και ευαίσθητα ζητήματα και δημιουργώντας πλασματικούς διχασμούς την στιγμή που ο μόνος πραγματικός εχθρός μας είναι ο λαϊκισμός.