Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν. Όμορφα στολισμένα σπίτια φιγουράρουν στην τηλεόραση και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Γινόμαστε λίγο παιδιά, μια σαγηνευτική αύρα ζεστασιάς, μυρωδιάς μελιού και κανέλλας μας περιβάλει… Δυστυχώς όχι όλους… Κάθε παιδί που δεν μπορεί να χαμογελάσει τα Χριστούγεννα είναι μια μαχαιριά στην καρδιά.
Σε μια εποχή που φαίνεται να έχει χαθεί η ελπίδα και η προσδοκία για τους περισσότερους, σε μια εποχή που άνθρωποι σκοτώνονται ακόμα σε πολέμους, σε μια εποχή που όλα είναι «δήθεν», που κυριαρχεί η βία, που η χώρα μας έχει μετατραπεί σ’ ένα τεράστιο δικαστήριο, το ερώτημα είναι τι κάνουμε εμείς.
Γεμίσαμε τις καρδιές μας με καχυποψία που τελικά δεν μας αφήνει να δούμε την ουσία και τον πόνο του συνανθρώπου μας.
Δεν ανοίγουμε πια τα χέρια μας για να αγκαλιάσουμε και να στηρίξουμε τους ανήμπορους, αλλά τα σφίγγουμε σε γροθιές έτοιμες να χτυπήσουν τον «εχθρό».
Το κοινωνικό κράτος αποδομείται μέρα με τη μέρα και η επιδοματική πολιτική «φιλανθρωπίας» γκρεμίζει καθημερινά την αξιοπρέπεια μας.
Σε μία εποχή που η πολιτεία είναι απούσα και το δικαιολογημένο ή όχι (αυτό θα το κρίνει η δικαιοσύνη), «κατηγορώ» σε δομές μας προβληματίζει, πρέπει να αντισταθούμε και να σκεφτούμε έξω από το «κουτί» έξω από τις σκοπιμότητες και τις περσόνες που εκμεταλλεύονται την ευαισθησία μας.
Ας απελευθερωθούμε από το μανδύα της δικαιολογίας του «όλοι ίδιοι είναι» γιατί απλά δεν είναι! Κάποιοι διαφέρουν, ανοίγουν δρόμο, έχουν φως στην καρδιά τους και δίνουν απλόχερα την αγάπη τους. Ας συνταχθούμε με αυτούς και ας αγαπήσουμε τον άνθρωπο! Γιατί μόνο εμείς μπορούμε να σταματήσουμε αυτή την παρακμή.